Nadja e mir'!

Nadja e mir'!

Nadja e mir' me tan loçk t’zemrës

Tanveju qi njehni n’prehnin e andrrës t'tamëlt

Synin ua puth rrezja, e buzën ua ndez andja

Zgjimi u merr hopa, si fmijën kur gji i nep nana

E ditës ia difton si t’hyjshmin blatim.

Bahesh frym e fluturon me taftin e flladit, ksaj nadje

N’qiell, me t’pramin yll shkrep, n’rreze zjarmesh

n'krahnor t'gjëmon shkulmueshëm dëshirimi

e prush tue u përpush, vrik përpjet pupth.

Nadja e mir' e lumja ti qi kqyresh me rrezen e shndrin

ngjyresh hareshëm e larushit

n'kthjellim t'lodit lan syt e m'sheh n'shpirt.

Sod, asht nji ditë që del prej prehnit t'zgjimit,

e dritt shpërthimtare,

Dritë që çil n'çdo buz e gonxhe

Frymon e kundërmon deh e dalldis

Nadja e mir' t’kjoft, e bardh ama

ty zemër qi zashëm i zjarmon gjoksit, e kreshpëron gjinjt

ty dritë që t'puth kjo shkreptim hyjnimi

cytesh andjeve e t'amlave dëshirime,

kandje që prek me rreze ditën e ndez me shpirtje dritën,

ç'ka zemra me trokitje zgjon e shpirti blaton n'adhurime.

Nadja e mir' i kjoft njasaj vullnese n'ty,

njatij ngulmimi qi thuri me shpirtje andrrat

çohet me krah e jeton me flatra,

kumton me adhurim e kangës së zogjve

i'a beh ledhatare çdo melodie që n'buz i pushon.

Nadja e mir' t'kjoft, për njat Zot,

ty që t'preku me puthje tue t'prish andrrën,

n'tjetër andërr dashnimi t'kredhi,

siç di e sa due, pa u drasht

njaq sa t'muj, si tue dëshiru.

Nadja e mir' ty dritë që t'puth kjo rreze,

E t’çon përpjet ky hov e izëm,

t'përkund n'hymne si n'ninulla nana

dritsh në tana vezullimet e shpirtit tand,

siç dritën tana andjet e shndritën krejt mrekullimet.

Nadja e mir' e dita e bardh t’kjoft,

ty andje e andrrave t'mija.

E dritshme asht vullnesa e njatij shpirti

që gufue i nepet krahnorit,

kur tafti i freskët i agut mbështet kokën

njaty ku due me rrëzue puthjet

e me i vu zjarmin lumnimeve t'mija.

albert vataj poezi

EMISIONET