"A do të vdesim?" Trauma përndjek fëmijët turq pas tërmetit

"A do të vdesim?" Trauma përndjek fëmijët turq pas

Serkan Tatoglu arriti të shpëtojë katër fëmijët e tij kur tërmeti shkatërroi shtëpinë e tyre në Turqinë juglindore.

Familja tani është e sigurt, por vajza e tij 6-vjeçare vazhdon ta pyesë: "Babi, a do të vdesim?"

Provinca e Kahramanmaras, me 1.1 milionë banorë para katastrofës, skenat që po zhvillohen prej një jave të kujtojnë një film lufte: rrënoja kudo, arkivole të mbetura në anë të rrugës, sirenat e ambulancës që bërtasin...

Skena të tmerrshme për fëmijët që jetuan tërmetin e 6 shkurtit, i cili vrau të paktën 32,000 njerëz në Turqi, sipas numërimit ende të përkohshëm.

“Fëmijët e mi u prekën shumë nga tërmeti”, tha Serkan Tatoglu, gruaja dhe fëmijët e të cilit, 6, 11, 14 dhe 15 vjeç, u strehuan në një kamp pranë stadiumit në qytetin Kahramanmaras.

“Kemi humbur rreth 12 të afërm. Fëmijët e mi nuk e dinë ende, por më i vogli ka qenë i tronditur nga pasgoditjet. Ai vazhdon të më pyesë nëse do të vdesim”, tha ai.

“Nuk dua t'u tregoj trupat. Me gruan time i mbajmë në krahë dhe i themi se gjithçka është në rregull”, shtoi ai.

Hilal Ayar, 25 vjeç, është shumë e shqetësuar për djalin e saj 7-vjeçar, Mohammed Emir.

“Nuk po shkon mirë psikologjikisht, nuk po fle”.

Edhe prindërit vuajnë

Sueda Deveci, psikologe që punon me degën turke të organizatës joqeveritare Doctors Ëorldëide në Kahramanmaras, zbulon se vetë prindërit janë prekur nga tërmeti.

“Një nënë më rrëfeu: “Të gjithë më thonë të jem i fortë, por unë nuk mund të bëj asgjë, nuk mund të kujdesem për fëmijët e mi, as nuk mund të ha”.

"Disa nga fëmijët duket se nuk e kuptojnë se çfarë ka ndodhur," shpjegon Deveci, me tre prej tyre që vizatojnë pranë saj.

“Nuk flas shumë me ta për tërmetin. I lëmë të vizatojnë dhe shohim se deri në çfarë mase shfaqet ankthi i tyre në vizatime”, tha ai.

"Politikat me në qendër fëmijën duhet të zbatohen urgjentisht," kërkoi Esin Koman , një ekspert për mbrojtjen e të drejtave të të miturve.

Siç argumentoi ai, fëmijët përshtaten më shpejt se prindërit e tyre, por duhet bërë gjithçka për të kapërcyer sprovën.

Psikologu Cihan Celik postoi në Tëitter mesazhin e dërguar nga një ndihmës vullnetar nga një zonë e prekur.

Gjatë evakuimit të zonës, fëmijët janë të stresuar.“Fëmijët e plagosur pyetën shumë herë gjatë rrugës: Ku është mami, ku është babi? Më ke rrëmbyer?"

Vërshimi i thirrjeve

Zëvendëspresidenti turk Fuat Oktay tha se 574 fëmijë të nxjerrë nga rrënojat ishin të pashoqëruar.

Prej tyre, 76 u ribashkuan përfundimisht me anëtarët e familjes.

Një ekip prej 200 vullnetarësh, përfshirë psikologë, avokatë dhe mjekë, ngritën qendra koordinimi në dhjetë provincat e prekura.

Qëllimi i tyre: gjetja e fëmijëve të pashoqëruar dhe kthimi i tyre në familjet e tyre, me ndihmën e policisë.

"Po marrim një vërshim thirrjesh," tha Hatice Goz, një vullnetare në qendrën koordinuese të provincës Hatay.

Grupi gjithashtu regjistron familjet që kërkojnë fëmijët e tyre, duke mbledhur informacion mbi moshën, karakteristikat dhe adresën e tyre.

“Kemi ekipe të përkushtuara. Ata analizojnë vazhdimisht të gjithë informacionin që marrim dhe e krahasojnë me dosjet e spitalit”, shpjegoi Hatice.

“Kur e pashë listën dje, numri i fëmijëve të zhdukur për të cilët jemi informuar ishte 180. Ne ua kemi dorëzuar 30 familjeve të tyre”, shtoi ai.

Fëmijët që nxirren të gjallë nga rrënojat dërgohen në spitalet më të afërta, por jo gjithmonë shoqërohen nga një prind.

"Nëse fëmija nuk mund të flasë, familja nuk mund ta gjejë atë," komentoi Hatice.

termeti ne turqi

EMISIONET